شعر

حکومت جای دیوانش بسوزاند زبانش را

اگر عریان بگوید شاعری وضع زمانش را

و باید از کنار واقعیت بگذرد شاعر

که بیرون آورند از کاسه زاغان دیدگانش را

چنان نابود شد ایران که امیدی به آرش نیست

رساند گر به یکدیگر دو بازوی کمانش را

سگ اینجا زخم جفتش را که می لیسد در این فکرست

که چندی بعد بر دندان بگیرد استخوانش را

کنون سالار اگر از پشت می آید بر این قصد است

که خود در گردنه غارت نماید کاروانش را

تمام خانه ها خالی است امکان دارد آخر دزد

که بر دیوار خود بگذارد امشب نردبانش را

تو هم قربانی خشم خدایانی بیا ای نوح

به روی عرشه و پایین بیاور بادبانش را

قضا شد سینه ی سهراب را رستم بدراند

اگر حتی ببیند روی بازویش نشانش را

گمانم سوی گمراهی رود با پای خود شاعر

اگر ابلیس هم یک دم رها سازد عنانش را

(علی کریمی کلایه)

برگرفته شده از وبلاگ اشک شیرین

شعر: قاصدک

قاصدک هان چه خبر آوردی ؟

از کجا وز که خبر آوردی ؟

خوش خبر باشی اما اما

گرد بام و بر من

بی ثمر می گردی . . .

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیّار دیاری

برو آنجا که بود چشم و گوشی با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قادصک

در دلم من

همه کورند و کرند . . .

 

دست بر دار از این در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید

که دروغی تو ، دروغ

که فریبی تو ، فریب !

 

قاصدک

هان ... ولی ... آخر ... ای وای

راستی آیا رفتی با باد . . .

با توام آی کجا رفتی ، آی !

راستی آیا جایی خبری هست هنوز

مانده خاکستر گرمی جایی

در اجاقی ــ طمع شعله نمی بندم ــ

خردک شرری هست هنوز ؟

 

قاصدک

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند . . . .

 

از : مهدی اخوان ثالث

هی فلانی
زندگی شاید همین باشد
یک فریب ساده و کوچک
آن هم از دست عزیزی که زندگی را
جز برای او و جز با او نمی خواهی    . . . .

از : مهدی اخوان ثالث

 

این اشعار از وبلاگ بهترین شعرهای که خواندم امانت گرفته شده است

 

شعر

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای

رفتی و باز هم به سکوتش کشانده ای

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دو بار

با واسطه سلام برایش رسانده ای

حالا صدای او به خودش هم نمی رسد

از بس که بغض توی گلویش چپانده ای

دیدم دوباره شهر پر از جوجه فنچ هاست

گفتند باز روسری ات را تکانده ای

می رقصی و برات مهم نیست مرگشان

مشتی نهنگ را که به ساحل کشانده ای

بدبخت من ، فلک زده من ، بد بیار من ...

امروز عصر چای ندارم ...تو مانده ای

 

 

                                   در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم

                                  اصلا به تو برخورد مسیرم که بمیرم

 

                                 یک قطره آبم که در اندیشه ی دریا

                                 افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

 

                                یا چشم بپوش از من و از خویش برانم

                                یا تنـــگ در آغوش بگیرم که بمیرم

                                از زندگــی بی تو گریــزانم و بیزار

                                آنقدر که بگذار بمیرم که بمیرم

                               این کوزه ترک خورده چه جای نگرانی است

                               من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

 

                               خاموش مکن آتش افروخته ام را

                                بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

گریه های امپراطور از استاد فاضل نظریه

 

از چشمان من هیجان را گرفته ایـد

این روزها عجب خودتان را گرفته اید

 

اردیبهشت نیست که اردی جهنم است

لبهای سرخـتان که دهـان را گرفتـه ایـد

 

خانم جسارت است ببخشید یک سوال

با ا خـمـتان کـجای جـهان را گرفـتـه ایـد

 

خانم شما که درس نخواندید پس کجا

کـی د کـترای زخـم زبـان را گرفـتـه ایـد؟

 
خانم جواب نامه ندادید بس نبود

دیگر چرا کبـوتـرمان را گـرفتـه ایـد!

 
خـــــانم اجــا لــتـاً بـرویـــم آخــر غــزل

  نه اینکه وقت نیست امان را گرفته اید....!

                                       _{"محمد علی پورشیخ علی"}

 

_{این شعرهای زیبا از وب اشک شیرین به امانت گرفته شده است.}

 

شعر: قیصر امین پور

گفتی غزل بگو چه بگوییم؟ مجال کو؟

شیرین من برای غزل شور حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چهار فصل دلم را ورق زدم

آن برگهای سبز سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند

حال سوال و حوصله قیل و قال کو؟

 

 

 

 

                                       نه از مهر و نه از کین می نویسم

                                       نه از کفر و نه از دین می نویسم

                                       دلم خون است، می دانی برادر

                                       دلم خون است، از این می نویسم

 

 

 

 

دست عشق از دامن دل دور باد

می توان آیا به دل دستور داد؟

می توان آیا به دریا حکم کرد

که دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود ایست

باد را فرمود باید ایستاد؟

آن که دستور زبان عشق را

بی گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می دانست تیغ تیز را

در کف مستی نمی بایست داد

 

 

                                             قیصر امین پور

 

شعر: کوچه-فریدون مشیری

بی تو مهتاب شبی از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم،
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق ديوانه که بودم،
در نهان خانه ی جانم گل ياد تو درخشيد.
باغ صد خاطره خنديد،
عطر صد خاطره پيچيد:
يادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتيم.
پرگوشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم.
ساعتی بر لب آن جوی نشستيم.
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشای نگاهت.
آسمان صاف و شب آرام.
...
يادم آيد تو به من گفتی: از اين عشق حذر کن!
لحظه ای چند بر اين آب نظر کن!
آب، آيئنه عشق گذران است،
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است!
باش فردا که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی، چندی ازين شهر سفر کن!
با تو گفتم حذر از عشق؟ ندانم
سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پرزد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی! من نه رميدم نه گسستم.
باز گفتم که تو صيادی و من آهوی دشتم!
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم!
حذر از عشق ندانم. سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم!
...
يادم آيد که دگر از تو جوابی نشيندم.
پای در دامن اندوه کشيدم.
نگسستم، نرميدم...
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم!
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم!
نه کنی از آن کوچه گذر هم!...
بی تو اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...

فريدون مشيری